Η ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Αυτό το καλοκαίρι τίποτα δεν θυμίζει καλοκαίρι. Οι ημέρες των αδειών έρχονται και φεύγουν. Οι μέρες στα ξενοδοχεία παραθερισμού (ακόμα και στα πολυτελείας όπως ομολογούν πολλοί) περνούν ανούσια και δίχως κέφι. Είναι άραγε το κλίμα αυτό που συμβάλλει στην μικροψυχία της διοίκησης στα πιο ευαίσθητα ανθρώπινα θέματα; Ή ΗΤΑΝ  ΕΤΣΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ;

Στα χρόνια που πέρασαν, έχουμε προλάβει κι έχουμε δει ανθρώπους που δεν αξίζουν όσο άλλοι που δεν τυγχάνουν προνομίων αναλόγων, να προάγονται. Έχουμε όμως δει και τους ίδιους ανθρώπους να επισκέπτονται κατά τη διάρκεια της σύνταξής τους, για παράδειγμα το  χώρο του Ταμείου Υγείας για κάποια ανάγκη τους  και οι συνάδελφοι να μην ενδιαφέρονται να τους πουν ούτε μια τυπική καλημέρα. Είτε επειδή δεν τους γνωρίζουν, είτε διότι τους θυμούνται από τις μικροψυχίες που χρειάστηκε να επιδείξουν για να λάβουν την εις βάρος σε καλύτερους από αυτούς, εξέλιξη και αναγνώριση.

Άλλους απλά τους παίρνει η ζωή για τους δικούς της λόγους και βλέπουμε συνάδελφους σε διοικητικές θέσεις να τους υπολογίζουν με βάση το κόστος των νοσηλειών τους ξεχνώντας πως κάτω απ το βάρος τους έχουν τριφτεί δεκάδες καρέκλες για την εξυπηρέτηση του συστήματος. Άραγε πως θα αισθανόντουσαν αν βρισκόντουσαν οι ίδιοι στη θέση τους;

Είναι άραγε λογικό να χαρίζονται εκατομμύρια ευρώ σε φιέστες κι εκθέσεις και η διοίκηση να σκέφτεται αν θα δανείσει ένα μικρό ποσό, για νοσήλια συναδέλφου που βρίσκεται σε άσχημη θέση; Πόσο είναι αντιθέτως για παράδειγμα το κόστος ενοικίασης της αίθουσας στο μουσείο Μπενάκη ανά ημέρα έκθεσης άραγε; Πόσο ανέρχεται συνολικά το κόστος;

Είναι άραγε το καλοκαίρι αυτό που φταίει;  Ή είναι τα αποτελέσματα τέτοιων συμπεριφορών ανά τα έτη, που μας φέρανε σε αυτή τη θέση σήμερα;  Την Τράπεζά μας αλλά και την Ελλάδα όλη.

Το ΔΣ του ΣΕΠΤΕ